vrijdag 24 juni 2016

Knuffeldoekje little sheep

Zo maak je wekenlang niets en zo moet het in een dag 'even' gebeuren. 


Een stel van onze kring in de kerk kreeg een babietje. We delen lief en leed, bidden voor elkaar, dat is zó mooi! Hun eerste kindje verloren ze na 28 weken zwangerschap. We hebben met elkaar gebeden dat dit kindje gezond geboren mocht worden en ons gebed is verhoord! Ze hebben een prachtig dochtertje gekregen. 
Bij het haken moest ik denken aan het kindergebedje dat ik vroeger vaak zong voor het slapen gaan: 'Laat mij van uw grote kudde ook een heel klein schaapje zijn'. 

Hier vind je het vertaalde patroon. Het zweedse blog waar het origineel vandaan komt, bestaat niet meer. 


Ik maakte er een lief pakketje van. De foto nam ik nog even snel in de auto. 'Ben je weer bezig', zei m'n man. ;-) 

De kleuren passen helemaal bij hun inrichting. Een tijdje geleden nam ik een paar bollen Katia Chantilly mee bij Ria van Atelier 6a in Leek. Ik haak meestal een 'knuffel-randje' in een babyknuffeldoekje. Ik had een voorraadje van de Zeeman, maar dat raakt zo langzamerhand op. Wat een heerlijk garen is dit! Zo zacht dat ik het hele doekje ervan gehaakt heb, met één randje gewone katoen. De dikte van dit garen past heel goed bij katoen voor haaknaald 2 1/2-3, het garen van de Zeeman is dikker, waardoor ik de steken van het randje aan moet passen. En het Zeemangaren haakt altijd een beetje aan mijn vingers, dit garen heeft dat niet. 


Gisteren was ik gezellig een dagje bij mijn ouders. Ik kneep 'm nog even voor het weer: Via de radio hoorde ik allerlei verontrustende berichten voor code oranje in de provincie Utrecht. Gelukkig viel het mee. Ik werkte wat strijkwerk weg en stond oog in oog met dit knipwerk-schilderijtje wat ik meer dan 20 jaar geleden gemaakt heb. Mijn moeder heeft er een ander lijstje om gedaan en daarbij is er een vlindertje gesneuveld. En de lijm onder de bloemetjes is wat verkleurd. Ik was verrast dat ze het nog heeft: De jongetjes stellen onze oudste twee zonen voor, ze zullen hooguit 3 en 1 jaar geweest zijn, want zoon nummer 3 kwam er heel snel achteraan. Inmiddels zijn de jongens 26 en 24 jaar oud. :-) 

maandag 20 juni 2016

Stonewashed teckels


Veel rolt er niet van mijn haaknaald, deze weken. Maar heb ik jullie al eens voorgesteld aan deze grappig teckels? Hé draaien jullie je eens eventjes om?! 


Zo ja, dat is beter! 'Heet van de naald' kijken ze hun oogjes uit op het dashboard van de auto. 


Dit is Tim: gehaakt met Stonewashed, in bruin met aqua-blauwe tinten. 


En dit is Tineke, ook gehaakt met Stonewashed in bruin met roze-paarse tinten. Het patroon is Teckeltje Sam van Stip en Haak. 


Ze zijn met liefde opgenomen in de Ami-familie van neefje en nichtje, na een lange autorit naar het westen van het land. 


Niet veel tijd om te haken dus, al heb ik altijd wel wat onder handen. Nu werk ik 'tussen de regels en kopjes koffie door' aan projecten die ik al eens heb laten zien. De omslagdoek uit Puur Haken bijvoorbeeld. Daarbij had ik nogal wat andere dingen die af moesten. De naaimachine mocht op tafel: Gordijnen naaien voor de kamer van mijn oudste zoon. Hij heeft zelf de stof uitgezocht. 


Het kostte even wat doorzettingsvermogen om ze af te krijgen. Niet echt een leuke klus om te doen vind ik, van die grote lappen naaien. Al gaat het wel lekker snel met de lockmachine. Maar de klus is geklaard en hier hangen ze in zijn kamer. Zoonlief is er blij mee. Hij heeft een mooie kamer op 'zes hoog' aan de rand van Groningen. De gordijnen houden ook de warmte mooi buiten. 


Toen ik toch bezig was achter de naaimachine, kon ik gelijk verder. Er moest een haaien-jasje genaaid worden voor de dansuitvoering van jongste dochter. Ze keek er een jaar lang naar uit, elke week werd er geoefend. En nu was het dan eindelijk zo ver! Er was een prachtig programma in elkaar gezet van alle dansgroepen, echt genieten! Zo lief, die kleine peutertjes die als pompoentjes het podium oprolden en soms vergaten te dansen, als ze papa en mama zagen zitten in de zaal. :-)) En mijn dochter danste als haai 'de sterren van de hemel'. 


Ik leerde verplicht invlechten. Jarenlang heb ik volgehouden dat ik dat écht niet kan. Ik heb niks met dat gefrunnik met haar. Twee weken voor de uitvoering kwam dochterlief thuis met de mededeling: 'Jij moet een dubbele invlecht maken voor de uitvoering.' 'He wat, maar ik kan toch helemaal niet invlechten?!' Jawel hoor dat moet, want anders moet ik ook naar J. en J. moet al bij vijf andere meisjes een invlecht maken'. Ze dacht natuurlijk: Als je kunt haken, kun je ook invlechten. ;-) 
Eerlijk is eerlijk: Het kostte wat gemopper en gezucht (geef mij maar liever een draad, haar glijdt zomaar tussen je vingers door ;-) ), maar de aanhouder wint. Ik mocht zelfs door naar de volgende ronde: Speedvlechten... We hadden ons wat verslapen en dochterlief had met vriendinnen afgesproken het haar in te vlechten. Dus... even in twintig minuten een dubbele invlecht gemaakt (foto hierboven). ;-) 


En dan komt zuslief: 'Mam, wil je bij mij ook ff zo'n invlecht maken?' Oei, zij heeft wel heel lang haar. Maar ook dat is gelukt. Wauw wat mooi, als de vlechten er weer uit gehaald worden! 


En zo gaat de ene week over in de andere en kom je erachter dat je alweer een aardig tijdje niet geblogd hebt. Dan nu maar even een extra lang blogje! Een heerlijke tijd van het jaar vind ik het altijd, die laatste weken voor de zomervakantie! We genieten van onze prachtige tuin. 


Een klein strookje met bloemen waar je zomaar aan voorbij loopt als je de fiets uit de garage haalt. Gelukkig hadden dochterlief en vriendinnetje er oog voor en maakten foto's met de i-pad, zó mooi! 


Saar had wat last van haar oog en moest elke ochtend op de tuintafel voor haar medicijnen. 


En daar gaat de dame weer terug naar haar ren. Een 'gewichtig' klusje! 


Hier is dochter een Pitbull aan het tekenen. Ongelooflijk hoe ze dat kan, ik kijk er elke keer weer met verbazing naar. 


Vorige week zaterdag had ik de jaarlijkse uitvoering met 'mijn clubje' het Divertimento Kwartet. Dat was héél veel repeteren, maar we hebben een fijne uitvoering gehad met enthousiast publiek. 


We hadden deze keer gekozen voor een prachtige locatie: Een heel oud kerkje in Midwolde (Gn.). 


Tegenwoordig heb ik de leesbril erbij nodig. :-) Een kruis en een herstellingsteken lijken bijvoorbeeld veel op elkaar, niet wenselijk als je die door elkaar haalt. ;-) 


Zelfs de paarden konden gestald worden op de parkeerplaats. Gelukkig was er meer publiek dan 'anderhalve man en een paardekop'. :-) 

En dan nu weer eens aan de haak (hoop ik)!