Van drie kleine dametjes, een sneeuwhuisje en strafwerk...

De dagen voor kerst maakte ik met mijn jongste dochter een sneeuw-huisje naar het idee van treeoflifehomemaking. Het is nog niet helemaal af, het moet nog een beetje aangekleed. Ik kon geen ijs-stokjes vinden voor de luikjes.
Bij dit blog kwam ik het idee tegen van een schattig aangekleed popje. Omdat ik mijn haak-carriere tenslotte begonnen ben met het aankleden van mijn poppenhuis-popjes, leek het mij leuk om dat weer eens te doen bij één van de popjes van mijn dochters. Ik dook in de doos met poppenspullen. Na even graven (hatsjoe, stof!) kwam ik weer boven met deze drie dametjes:

Ohh wat leuk! Deze drie dametjes kreeg ik (even rekenen hoor...) ongeveer 35 jaar geleden voor sinterklaas van mijn oudste broer. Eigenlijk was het niet wat ik bedoelde. Ik had kleine popjes op mijn verlanglijstje staan, met de bedoeling die aan te kleden met rokjes, jurkjes, truitjes enz. Maar deze dames hadden geen beweegbare armen en benen. Ze hadden enkel van een dun lapje stof een soort rokje aan. Die rokjes zijn verdwenen in de loop van de tijd. Maar ook al waren de popjes niet wat ik bedoelde, ik heb ze altijd gehouden. De meeste van mijn poppen heb ik niet meer, alleen mijn lievelings-babypop en mijn twee barbies heb ik nog én deze dus! Toen ik ze aan mijn dochters liet zien, vertelde mijn oudste dochter dat zíj er heel veel mee gespeeld heeft. Als er één miste, zocht ze net zo lang tot ze 'm weer had, ze vond ze zó schattig! 

Deze dames ga ik nu maar eens aankleden! Met bovengenoemd capeje als voorbeeld moet dat wel lukken! Even later zit ik te haken. Maar dan hoor ik ineens protest: 'Hallooo!!! 35 jaar lang heb je niets voor ons gemaakt, altijd was je voor andere poppen bezig! Nu bepalen wij zelf wel wat we aantrekken, wij gaan shoppen!! En daar gaan ze... ik heb het nakijken:

Wat nu? Dan maar met wat anders bezig. Ik heb strafwerk van mijn jongste dochter. Strafwerk?! Ja, strafwerk en het is nog mijn eigen schuld ook! Ik opperde een col-sjaal voor haar te haken. Ik had zulke leuke voorbeelden gezien op verschillende blogs. 'Dat is goed mam', zei ze, 'ik wil precies zoéén als Grote Zus'... Oei, dat is even wat anders! En daar zit ik dan te breien: één recht, één averecht, tik, tik, tik... Een col-sjaal, hoe lang is die wel niet, hoeveel steken moet ik nog breien?!

Als ik aan mijn dochters vertel dat meisjes van hun leeftijd vroeger sokken en kousen moesten breien voor de hele familie, kijken ze mij aan, hun wenkbrauwen en neusjes opgetrokken. Daar hebben zíj duidelijk geen zin in... 

Wat handwerken betreft ben ik vooral een haakster, maar ach eenmaal en eindje op weg vind ik het eigenlijk best een gezellig werkje. Ik heb in het verleden ook wel sokken gebreid. Met een boek erbij schiet het lekker op. En het moet af, met Oud en Nieuw wil mijn dochter 'm dragen, heeft ze gezegd. En wat in haar koppie zit...

Hé, wat hoor ik daar, bij het sneeuwhuisje? Kijk nou eens:

Het blonde dametje is al terug uit de stad, mét een poncho met belletjes, baret en een zilverkleurig rokje.

En die andere twee? Die zijn nog in de winkel aan het kibbelen. Ze hadden een leuke drieling-outfit ontdekt. De blonde is de bazigste van het drietal, zij besloot dat ze de rood-zilveren poncho wilde en was dus als eerste klaar. Als de andere twee ook weer terug zijn, mogen ze met z'n drieën op de foto!

De afgelopen dagen zijn omgevlogen! Met kerst was het hier gezellig druk, met alle kinderen thuis. Ik heb dwarsfluit gespeeld in één van de kerkdiensten met het Muziek-team van onze gemeente. Dat bracht de nodige extra drukte met zich mee en voor ik het wist was kerst alweer voorbij! Op 'derde kerstdag' zijn we met het hele gezin (we zijn al met z'n elven) uit eten geweest. 

Bij deze wens ik iedereen een gezegend 2013 toe (voor oud en nieuw ook alweer voorbij is ;-) )!